تفاوت توکن و سکه دیجیتال چیست؟

امروز به مبحثی می پردازیم که اغلب باعث اشتباه افراد تازه وارد به فضای ارزهای رمزنگاری می شود: توکن در مقابل ارز.

گاهی اوقات مردم به اشتباه از واژه سکه به جای آنچه که سایر افراد به نام توکن می شناسند استفاده می کنند. و یا برخی به اشتباه از واژه توکن به جای آنچه که به عنوان سکه می شناسند، استفاده می کنند. برخی دیگر از هر دو نام برای اشاره به دارایی های دیجیتال استفاده می کنند.

با این حال تفاوت زیادی بین سکه های رمزنگاری و توکن های رمزنگاری وجود دارد. خب بیایید آنها را با هم بررسی کنیم.

این بررسی را با نگاه به این که چرا استفاده از این دو واژه این مقدار گیج کننده است، شروع می کنیم. سپس در مورد این که سکه یا ارز و توکن واقعا چه چیزی هستند توضیح می دهیم. و همچنین این که از هر کدام چگونه استفاده می شود.

در پایان شما قادر خواهید بود که تشخیص دهید یک دارایی دیجیتال یک سکه یا ارز است یا یک توکن، و این که کدام برای شما مناسب است.

در تعریف، سکه یا ارز دیجیتال، دارایی یا سرمایه بومی بلاک چین خودش است. مانند بیت کوین، لایت کوین یا اتر. هر کدام از این ارزها بر روی بلاک چین خود وجود دارند. به عبارتی روشن تر:

• بیت کوین بر روی بلاک چین بیت کوین عمل می کند.
• اتر بر روی بلاک چین اتریوم کار و عمل می کند.
• نئو بر روی بلاک چین نئو عمل می کند.

تراکنش های ارزهای دیجیتال می تواند از شخصی به شخص دیگر انجام شود. اما همانطور که می دانیم ارزی به صورت فیزیکی در زمان دریافت و انتقال جابجا نمی شود. تمام ارزها یا سکه ها به صورت اطلاعاتی در یک پایگاه داده جهانی عظیم وجود دارند. این پایگاه داده ها یا بلاک چین، تمام تراکنش ها را پیگیری می کند. بررسی و تایید تراکنش ها توسط کامپیوترهایی در سراسر جهان انجام می شود.

ارزها در چه مواردی استفاده می شوند؟

ارزهای دیجیتال معمولا به همان شیوه ای استفاده می شوند که  یک ارز فیات یا فیزیکی استفاده می شود. یعنی به عنوان پول. شما می توانید ارزهایی مثل بیت کوین، لایت کوین و مونرو را در اصطلاحا کیف پول خود نگهداری کنید. اغلب آنها صرفا به عنوان پول استفاده می شوند. این ارزها مانند پول نقد برای موارد زیر استفاده می شوند:

• می توانید با استفاده از آنها پول  خود را جابجا کنید. در واقع می توانید برابر با ارزشی که دارند پول بدهید یا دریافت کنید.
• به عنوان سرمایه ای برای ذخیره استفاده می شود. می توانید آنها را نگهداری کنید و بعد آن را با کالایی مفید مبادله نمایید.
• به عنوان واحدی برای خرید. می توانید با استفاده از آنها کالا یا خدماتی را خرید کنید.

خب بیایید از بیت کوین به عنوان مثالی برای درک بیشتر موارد فوق استفاده کنیم:

• بیت کوین می تواند جهت خرید و دریافت کالاها یا خدمات در سراسر فضای اینترنت و یا حتی در برخی نقاط، در دنیای واقعی مورد استفاده قرار بگیرد.
• می توانید بیت کوین را برای مدتی طولانی نگه دارید، بدون این که اتفاقی برای آن بیافتد. پس از مدتی می توانید برای تهیه چیزی مفید و ارزشمند، با ارزشی برابر با بیت کوین، آن را مبادله کنید.
• چیزهایی که قصد خرید آنها را دارید می توانید بر حسب بیت کوین قیمت گذاری کنید.

به غیر از استفاده به عنوان پول، بیت کوین معمولا استفاده دیگری ندارد. با این حال برخی از ارزها یا سکه های دیجیتال مانند اتریوم، نئو و دش دارای فواید بیشتری به جز استفاده به عنوان پول هستند. از جمله:

• اتر برای انجام مبادلات در شبکه اتریوم استفاده می شود. توکن ها را می توان بر روی اتریوم ساخت. اما اتر هنوز برای ارسال یک توکن مورد نیاز است. اتر هزینه استخراج را بر عهده دارد(این هزینه به کامپیوترهایی که تراکنش ها را در شبکه اتریوم تایید می‌کنند، پرداخت می شود).
• نئو برای کسب سود در کیف پول مورد استفاده قرار می گیرد. این سود به عنوان GAS شناخته می شود. توکن ها مانند اتریوم بر روی نئو ساخته می شوند. هنگام ارسال یک توکن در شبکه نئو، لازم است به عنوان کارمزد تراکنش، GAS پرداخت شود. درست مانند اتر که برای کارمزد اتریوم استفاده می شود.
• در مورد دش نیز داشتن مقدار کافی دش، به کاربران اجازه می دهد تا در تصمیم گیری های مهم در شبکه دش، بتوانند رای دهند. اگر پیشنهادی برای ارتقاء شبکه دش داده شود، افرادی که دارای مقدار کافی دش هستند، می توانند در مورد این که این ارتقاء انجام شود یا خیر، تصمیم بگیرند. این حق رای به دارندگان دش اجازه می دهد تا در مورد چگونگی تکامل پروژه تصمیم بگیرند.

نکته: سود رمزنگاری، ارز یا توکنی است که به نگهدارنده یک سرمایه پاداش داده می‌شود. یک مثال خوب برای این مورد GAS نئو است. این سود به کاربرانی پرداخت می شود که ارزهای خود را در کیف پول نگه می دارند و به این ترتیب امنیت شبکه را تضمین می کنند. به دارندگان برای انجام این کار GAS پرداخت می شود. این مورد تنها در بلاک چین هایی که از اثبات سهام استفاده می کنند در دسترس است.

نمونه ای از ارزها

تمام دارایی های دیجیتال با ارزش بازار بزرگ و عظیم، امروزه به عنوان ارز رمزنگاری تعریف می شوند. با این حال تمام ارزها دارای ارزش بازار بزرگ نیستند. می توانید لیست کامل ارزهای رمزنگاری را از طریق سایت کوین سرا ملاحظه نمایید.

توکن چیست؟

توکن ها اغلب ارز دیجیتال نامیده می شوند. اما این درست نیست. تفاوت عمده ای بین این دو وجود دارد.

توکن ها بر روی بلاک چین های موجود ایجاد می شوند. در حقیقت به لطف ایجاد و تسهیل قراردادهای هوشمند، رایج ترین پلتفرم توکن، بلاک چین اتریوم است. توکن های ساخته شده بر روی پلتفرم اتریوم به نام ERC-20 شناخته می شوند.

پلتفرم هایی دیگری مانند نئو، ویوز، لیسک و استراتیس نیز وجود دارند. با این حال همانطور که گفته شد توکن های پلتفرم اتریوم به نام ERC-20 شناخته می شوند و توکن های نئو به نام توکن های NEP-5 معروف هستند. هر کس می تواند توکن سفارشی خود را بر روی یکی از این پلتفرم ها بسازد.

توکن ها چطور ایجاد می شوند؟

در حقیقت این یک قابلیت فوق العاده و شگفت انگیز است. استفاده از آن برای افراد تازه کار توصیه نمی شود. اما برای کسی که در برنامه نویسی با تجربه است، درک آن زیاد طول نمی کشد. با این حال برای این کار نیاز است که توسعه دهنده از ارزهای بومی بلاک چین برای ایجاد توکن استفاده کند.

برای مثال، اگر قرار است توکن بر روی شبکه اتریوم ساخته شود، نیاز است که توسعه دهنده مقداری اتر به استخراج کنندگان شبکه، جهت تایید تراکنش های توکن بپردازد.

مهم این است که به خاطر داشته باشید که این کارمزد برای تمام تراکنش های توکن، و نه فقط برای ایجاد آن، باید در یک بلاک چین پرداخت شود. بنابراین هر برنامه ای که بر روی اتریوم ساخته شود، باید از ارز اتر برای انتقال توکن ها بین کاربران و نیز بین برنامه و کاربر استفاده کند.

به همین دلیل لازم است کارمزد برای انجام تراکنش ها و به دلیل ایجاد امنیت در شبکه، پرداخت شود.

هدف آنها

اغلب توکن ها برای استفاده در برنامه های غیرمتمرکز یا dApps استفاده می شوند. پس از این که توسعه دهندگان توکن خود را ایجاد کردند، می توانند در مورد این که چه تعداد توکن می خواهند ایجاد کنند و این توکن ها به کجا ارسال خواهند شد، تصمیم می گیرند. در این نقطه آنها باید ارز رمزنگاری بومی بلاک چین بیشتری را پرداخت کنند.

پس از ایجاد، توکن ها اغلب برای فعال کردن ویژگی های برنامه کاربردی طراحی شده استفاده می شوند.

برای مثال موزیک کوین، توکنی است که به کاربر اجازه می دهد تا به ویژگی های مختلف پلتفرم موزیک کوین دسترسی داشته باشد. این ویژگی ها می تواند تماشای یک ویدئو یا شنیدن یک آهنگ باشد.

صرافی بایننس نیز دارای توکن مخصوص خود است. هنگامی که کاربران از توکن بایننس(BNB) استفاده می کنند، کارمزد پرداختی آنها تا 50 درصد کاهش می یابد.

برخی توکن ها برای اهدافی کاملا متفاوت ایجاد می شوند. مثلا برای ارائه یک چیز فیزیکی. مثلا می خواهید خانه خود را با استفاده از یک قرارداد هوشمند بفروشید. مسلما نمی توانید به صورت فیزیکی خانه خود را در قرارداد هوشمند قرار دهید. بنابراین می توانید از یک توکن برای ارائه خانه خود استفاده کنید.

یک نمونه خوب از این نوع توکن ها، وی پاور(WPR) است. این توکن برای ارائه برق است. پروژه برنامه کاربردی وی پاور کاربران را قادر می سازد تا با استفاده از قراردادهای هوشمند، برق را بر روی شبکه بلاک چین خرید و فروش کنند. توکن آن مقدار مشخصی از انرژی برق را نشان می دهد.

بزرگترین مزیت ایجاد توکن

از آنجا که توسعه دهنده برنامه و توکن مجبور نیست بلاک چین خود را ایجاد کند، در صرف زمان و منابع صرفه جویی می کند. آنها می توانند از ویژگی های ارز رمزنگاری برنامه خود استفاده کنند، در حالی که از امنیت بلاک چین بومی سود می برند.

زمان تنها چیزی نیست که این توسعه دهندگان در آن صرفه جویی می کنند. اگر آنها به جای توکن و برنامه های خود، بلاک چین خود را داشته باشند، لازم است استخراج کنندگانی را برای بررسی و تایید تراکنش های خود پیدا کنند.

پیدا کردن استخراج کنندگان زیاد برای ایجاد یک بلاک چین قوی در برابر حملات، زمان بر خواهد بود. این باعث می شود که بهره جستن از یک بلاک چین مشترک برای استفاده از چندین برنامه کاربردی، بسیار کاراتر از هزاران بلاک چین ضعیف و اغلب متمرکز باشد.

ایجاد یک بلاک چین جدا فرایندی بسیار طولانی تر و گران تر است.

نگاهی به نحوه کار توکن ها

توکن ها برای ارتباط با برنامه های غیرمتمرکز که بر روی بلاک چین های متفاوت ساخته شده اند، مورد استفاده قرار می گیرند. یک مثال خوب برای این مورد سیویک(Civic) است. Civic از توکنی به نام CVC استفاده می کند.

برنامه کاربردی آنها از شناسه های رمزنگاری شده بر روی بلاک چین اتریوم استفاده می کند. هدف آن ارائه یک روش ارزان تر، قابل اعتماد و کارآمد برای بررسی و شناسایی هویت است. بیایید نحوه کار آن را بررسی کنیم.

اگر بخواهید تعطیلات خود را به خارج از کشور سفر کنید، لازم است در مسیر و در بسیاری از مناطق هویت شما بررسی شود. اولین جا فرودگاه است. اگر شرکت هواپیمایی از سیویک پشتیبانی کند، آنها می توانند با درج کد QR شما، اطلاعات شما را درخواست کنند.

با استفاده از برنامه کاربردی سیویک می توانید جزئیات اطلاعات خود را مستقیما از طریق تلفن همراه خود، برای شرکت ارسال کنید. اطلاعات بر روی تلفن شما ذخیره شده است. اما این اطلاعات به صورت پنهان و رمزگذاری شده است. این امر مانع از سرقت اطلاعات شما خواهد شد. یک اثر انگشت و یا اسکن عنبیه می تواند ثابت کند که شما مالک اطلاعات دریافت شده هستید.

می توانید از همین دستگاه در طول مسیر و در نقاط مختلف(فرودگاه، هتل و غیره) استفاده کنید. در هر شرکت یا سازمانی که از تایید هویت دیجیتالی استفاده می کند، می تواند با استفاده از بلاک چین داده ها را بررسی کند.  

توکن CVC برای انجام مبادلات در این سرویس مربوط به تایید هویت، استفاده می شود. این توکن به منظور تایید IDها، برای انجام بررسی شناسایی مشتری استفاده می شود. پس از پرداخت، اطلاعات در پایگاه داده های بلاک چین ذخیره می شود.

گاهی CVC به صورت پاداش و جایزه برای کاربر ارسال می شود. این یک سیاست تشویقی برای خرید CVC است. زیرا شرکت هایی که نیاز به تایید اسنادشان دارند، در نهایت باید توکن های بیشتری از کاربران بخرند. این ایجاد یک فرایند اقتصادی است که هر کس برای شرکت در آن پاداش می گیرد.

همانطور که می بینید توکن CVC کارایی بیشتری غیر از پول بودن دارد. پلتفرم Civic همچنین تنها توکن CVC را پذیرش می کند و بیت کوین، اتریوم یا نئو را برای استفاده از خدمات خود قبول نخواهد کرد. البته انجام هر تراکنش نیاز به پرداخت مقداری اتر دارد، زیرا بر روی بلاک چین اتریوم ساخته شده است.

توکن امنیتی، توکن برابر یا توکن سودمند

در نهایت در بررسی و تعریف توکن بیایید به چند نوع از توکن ها نگاهی بیاندازیم. آنها با عنوان توکن های تضمینی یا سرمایه ای، توکن های پرداختی، توکن های برابر و توکن های سودمند شناخته می شوند. در فوریه 2018 تنظیم کننده های مالی سوئیس، FINMA، دستورالعمل هایی را تنظیم کردند که توکن های امنیتی یا سرمایه ای، سودمند و توکن های پرداخت را تعریف می کند. این کار برای کمک به کار آنها جهت این که چطور با توکن های مختلف از نظر قانونی باید رفتار کنند، انجام شد:

• توکن های وثیقه ای: اغلب توکن های ارائه شده در ارائه اولیه سکه(ICO)، توکن های وثیقه ای هستند. شخصی که این توکن ها را خریداری می کند، این سرمایه گذاری را به امید کسب سود انجام می دهد. طبق قوانین سوئیس، رفتار آنها مشابه اوراق بهادار سنتی است.
• توکن های برابر: اگر یک توکن به عنوان سهام یک شرکت یا ارزشی برابر با ارزش سهام آن شرکت ارائه شود، به آن توکن همتا یا برابر گفته می شود. با این حال شرکت های کمی این کار را انجام داده اند. زیرا قوانین زیادی در مورد راهنمایی که این دقیقا چگونه کار می کند و چه چیز است، وجود ندارد.
• توکن سودمند یا کارا: این نوع توکن، توکن کاربردی نیز نامیده می شود. این نوع توکن ها برای تامین دسترسی به محصولات یا خدمات مورد استفاده قرار می گیرد. این نوع توکن ها نیز نادر هستند. زیرا اغلب توکن ها به علت عرضه محدود خود ارزش پیدا می کنند.
• توکن های پرداختی: توکن های پرداختی صرفا برای پرداخت جهت دریافت کالاها و خدمات ارائه می شوند.

هنگام طبقه بندی کردن انواع توکن ها، FINMA به این نکته نیز دقت داشت که کدام توکن ها می توانند در بیش از یک گروه قرار گیرند.

این احتمال وجود دارد که تنظیم کننده های قوانین مالی دیگر، تعاریف کمی متفاوت را ارائه داده و دسته بندی بیشتری را داشته باشند. ICOها و توکن ها هنوز مفاهیم و ایده های جدیدی هستند.

نتیجه گیری

حالا شما معنای ارز رمزنگاری و توکن دیجیتال را درک می کنید. حالا باید تعریف ساده ارز و توکن را بدانید. ارزهای رمزنگاری در واقع ارز بومی و متعلق به بلاک چین خود هستند. اما توکن ها بر روی بلاک چین دیگری ساخته می شوند.

همچنین رایج ترین کاربردها را برای هر دو می دانید. ارزهای دیجیتال اغلب به عنوان پول مورد استفاده قرار می گیرند. با این حال برخی از ارزها دارای کاربردهای دیگری نیز هستند. این استفاده ها شامل سوخت برنامه های کاربردی، استفاده برای تایید تراکنش ها در یک شبکه یا استفاده به عنوان سوخت در قراردادهای هوشمند و تراکنش های توکن است.

در عین حال توکن اهداف دیگری را دنبال می کند. اگر توکن ها برای استفاده در یک برنامه کاربردی غیرمتمرکز ایجاد شده باشند، کاربردشان بستگی به اهداف برنامه خواهد داشت. در برخی موارد به عنوان حق رای استفاده می شوند. در موارد دیگر برای انجام تراکنش ها در برنامه کاربردی استفاده می شود. برخی از آنها نیز به عنوان پاداش به کاربران برای دادن تخفیف داده می شود(مثل بایننس کوین).