آیا ارزهای رمزنگاری با عرضه ثابت خوب است یا بد؟
این موضوعی بحث برانگیز است. شرکت های رمزنگاری در زمان ایجاد دارایی های خود، روش های متفاوتی را پی می گیرند.
بزرگترین ارز رمزنگاری جهان، بیت کوین دارای عرضه ثابت 21 میلیون است. در ماه آوریل گذشته تایید شد که در حدود 80 درصد از این تعداد استخراج شده است. اگر چه ارائه بیت کوین های جدید به علت کاهش در طول زمان، تا ابد ادامه نخواهد داشت، اما هنوز راه زیادی برای تمام شدن همه آنها وجود دارد. در حقیقت با در نظر گرفتن تمام موارد، عرضه بیت کوین های جدید تا سال 2140 ادامه خواهد داشت.
کسانی که با عرضه محدود موافقند، مانند آنچه برای بیت کوین وجود دارد، می گویند که این به نوعی نادر بودن دیجیتال است. عرضه پایین تر به معنای افزایش تقاضا و بنابراین افزایش قیمت است. آنها همچنین معتقدند که این سیاست متفاوت از سیستم مالی جهانی است. در سیستم مالی جهانی، بانک های مرکزی از یک استراتژی به نام کاهش کمّی استفاده می کنند که در آن با ارائه پول نقد بیشتر، تورم ایجاد می کنند و این بدان معناست که ارزش پولی که دارید کم می شود.
پذیرش ارزهای رمزنگاری در حال افزایش است. برخی مخالفان عرضه ثابت معتقدند که ارائه یک مقدار ثابت، باعث توقف هزینه کردن افراد می شود. به این معنی که دارایی های دیجیتال سرمایه هایی هستند که جهت خرج کردن استفاده می شود. طبق گفته بلومبرگ، استهلاک و کاهش ارزش دارایی هایی با عرضه محدود، تقریبا غیر ممکن است و این باعث ایجاد ریسک برای دارندگان ارزهای رمزنگاری می شود که منتظر ارزان شدن کالاها هستند. در ارزهای معمولی و فیات تورم چیزی است که مصرف کنندگان را از نگهداری و داشتن پول نقد محروم می کند. به این معنی که با گذشت زمان ارزش پول نقدی که دارید و قدرت خرید شما کاهش می یابد.
بنابراین بیت کوین ضد تورم و دارای رکود است. آیا رکود واژه بدی نیست؟
نه لزوما. ضد تورم بودن می تواند به ارزشمند ماندن ارزهای رمزنگاری کمک کند.
ضد تورم بودن و رکود به این معنی است که شما قیمت کمتری را برای دریافت کالا یا خدماتی پرداخت می کنید. در واقع این واژه مخالف با تورم است، اصطلاحی که حتما تا به حال شنیده اید. تورم همان چیزی است که باعث گران شدن قیمت اجناس فروشگاه محله شما می شود. اگر چه عدم تورم در اقتصاد سنتی روند نامناسبی در نظر گرفته می شود، اما لزوما در جهان رمزنگاری بد نیست.
تورم به نوعی یک مشکل است. در واقع زمانی که شما مبلغ یک میلیون تومان را به مدت یک سال در حساب خود نگهداری می کنید، ارزش آن در سال بعد کمتر خواهد شد. مثلا در آمریکا ماشین حساب تورم آن کشور نشان می دهد که ارزش یک دلار در سال 1913 برابر با 25.43 دلار حال حاضر است.
بریان کلی معتقد است که تورم در بازار، منجر به بدهی های شگفت انگیز امروز دولت ها شده و باعث ایجاد فشارهای اقتصادی بر مردم برای ادامه زندگی می شود. این تورم می تواند حتی در مواردی بحرانی شود. برای مثال نرخ تورم 59 درصدی زیمبابوه در سال 2000، به مقدار 80 میلیارد درصد در سال 2008 رسید. این یک نرخ تورم عجیب و بیش از حد، ارز این کشور را غیرقابل استفاده می کند. ونزوئلا که از بی ثباتی گسترده سیاسی رنج می برد و به علت تورم ناگهانی، یکی از بزرگترین بازارهای رمزنگاری در جهان را دارد. یکی از مبادله کنندگان می گوید:
اگر چه بیت کوین بی ثبات است، اما هنوز هم نسبت به پول ملی امن تر است.
برخی از ارزهای رمزنگاری مانند بیت کوین عرضه محدودی دارند. این باعث شده تا برخی از اقتصاددانان آن را طلای دیجیتال بنامند. با افزایش تولید، ارزش کاهش می یابد. اما ارز رمزنگاری مانند یک ذخیره کننده ارزش عمل کرده و حتی همزمان ارزش آن افزایش می یابد. طرفداران عدم تورم با این استدلال معتقدند که بیت کوین بسیار پایدارتر از چیزی است که امروزه در اقتصاد جهانی دیده می شود.
در مقابل عرضه اتریوم محدود نیست و هر سال مقداری اتریوم جدید به اکوسیستم تزریق می شود. اگر چه این باعث تورم می شود، اما نرخ تورم با افزایش اتریوم های در گردش کاهش می یابد.
عدم تورم و عرضه ثابت چطور بر رفتار مصرف کننده موثر است؟
در صورتی که درست انجام شود می تواند مصرف را کاهش دهد.
بسیاری از اقتصاددانان به این معتقدند که بهتر است قبل از این که پول ارزش خود را به علت تورم از دست دهد، خرج شود. افزایش بدهی ها به شکل وام و استفاده از کارت های اعتباری بر اساس همین اصل است. در سطح دولت ها نیز این اصل صادق است.
دارایی های بدون تورم، مصرف کننده را ترغیب می کند تا پول خود را با احتیاط و به شکلی عاقلانه مصرف کنند. زیرا این دارایی می تواند در آینده بسیار کمک کننده باشد. اما همانطور که جورج هولسمن از دانشکده اقتصاد اتریش بیان می کند، این بدان معنی نخواهد بود که دارندگان ارزهای رمزنگاری هیچ هزینه ای پرداخت نمی کنند. آنها هنوز برای تامین ضروریات خود مانند غذا، سوخت و مسکن باید پول خرج کنند. اما قیمت این ضروریات می تواند برای آنها در سال های آینده ارزان تر باشد.
همچنین در اقتصاد غیر تورمی، هنوز هم مصرف کنندگان می خواهند که به چیزهایی که به آنها علاقه دارند بپردازند. مثل رفتن به سینما یا رفتن به یک رستوران خوب. هولسمن استدلال می کند که استفاده از دارایی های رمزنگاری به معنای مرگ مصرف گرایی نیست. اما این باعث می شود تا فرد قبل از خرید چیزهایی که به آنها واقعا نیاز ندارد، فکر کند.
این امر می تواند مقدار بدهی ها را تغییر دهد. افرادی که مایل به خرید اتومبیل های لوکس و گران قیمت با قرض گرفتن هستند، زمانی که بدانند با گذشت زمان مقدار بازپرداختی آنها ارزش بیشتری دارد، از این کار صرف نظر می کنند.
چه چیزهای نداشتن تورم را ازبین می برند؟
یکی از عوامل اصلی سقوط، اصطلاحی به نام مارپیچ مرگ بی تورمی است.
مانند تورم بیش از حد، این نیز عاملی است که ناشی از زیاده روی است. تقاضا کاهش می یابد. زیرا مردم کمتر پول خرج می کنند. بنابراین قیمت ها کاهش می یابد. از آنجایی که مصرف کنندگان کالاها یا خدمات کاهش می یابند، دستمزدها کاهش یافته و بهره وری اقتصادی در معرض خطر قرار می گیرد. این امر می تواند منجر به تعطیلی بسیاری از شرکت های اقتصادی شود.
مانند یک مسابقه که در آن شرکت ها و مصرف کنندگان منتظرند ببینند کدام یک زودتر کنار می کشد. شرکت ها قیمت های خود را برای جذب مشتری بیشتر، کاهش می دهند. اما مردم خرید نمی کنند، زیرا منتظر کاهش بیشتر قیمت هستند. در نهایت یک خطر وجود دارد و آن رقابت برای سقوط است.
این امر به دیدگاه استاد دانشگاه اتریشی بر می گردد که می گوید مردم هنوز هم باید برای تهیه ضروریات خود، خرج کنند. وی همچنین معتقد است تا زمانی که یک اقتصاد یا پول بر اساس بدهی ساخته نشده باشد، سطوح رکود برای جلوگیری از چنین مرگ مارپیچی مانند، تثبیت خواهند شد.
اما چطور می توان ارزهای رمزنگاری را وارد گردش کرد و سبب افزایش پذیرش آنها شد، آن هم زمانی که این می‌دانیم ارزش این ارزها در آینده بیشتر خواهد شد؟ برخی از مدافعان ارزهای رمزنگاری استدلال می کنند که بهترین راه درمان این است که خرید خود را با ارزهای رمزنگاری انجام دهیم و سپس فورا آن را با خرید ارز رمزنگاری بیشتر از طریق ارزهای فیات، جایگزین کنیم. اگر چیزهای کوچک و معمولی مانند خرید یک قهوه یا خرید غذا با استفاده از ارزهای رمزنگاری انجام شود، می توان به نشان دادن کاربرد آن و افزایش تقاضا کمک کرد. از این طریق تاجران بیشتری آن را به عنوان یک روش پرداخت می پذیرند.
چه اتفاقی خواهد افتاد زمانی که هیچ بیت کوینی برای استخراج وجود نداشته باشد؟
اولا که چیزی برای نگرانی وجود ندارد. بعید است که ما تا 120 سال آینده زنده باشیم.
در این وضعیت شرایط استخراج کنندگان تغییر خواهد کرد. در حال حاضر استخراج کنندگان زمانی که یک بلاک را استخراج می کنند، پاداش دریافت می کنند. اما این پاداش در طول زمان کاهش می یابد و در نهایت زمانی که عرضه به پایان برسد، تمام می شود. ساتوشی ناکاموتو این وضعیت را پیش بینی کرده است. پس از رسیدن به این مرحله پاداش استخراج کنندگان از دریافت بیت کوین های جدید، به دریافت کارمزد تراکنش تغییر خواهد کرد. پس از آن تراکنش ها باید هنوز هم بر روی بلاک چین تایید شوند. این روند به این معنا است که مصرف کنندگان با پرداخت کارمزد بالاتر می توانند مطمئن باشند که تراکنش مورد نظر آنها به سرعت انجام می شود.
همانطور که تعداد بیت کوین ها ثابت باقی مانده است و قیمت ها افت کرده، تقسیم پذیری به واحد های کوچکتر می تواند یک عامل حیاتی برای حفظ سطح عرضه باشد. بیت کوین قابل تقسیم شدن تا هشت واحد کوچکتر است(ساتوشی). و ناکاموتو معتقد است که خرید با واحد های کوچک می تواند هنوز ادامه یابد.
توکن اتریوم می تواند تا 18 رقم اعشار کوچکتر شود. این فاکتوری مهم است زیرا نشان می دهد که می تواند به راحتی با ارزهای رمزنگاری دیگر و یا با ارزهای فیات با ارزش های مختلف، مبادله شود.
با گذشت زمان، ثابت می شود که تقسیم پذیری مهم تر از چیزی است که فکرش را می کنید. تا سال 2017 گزارشات نشان می داد که بیش از 3.8 میلیارد بیت کوین گم شده، از دست رفته و یا سرقت شده است. این مقدار 18 درصد از کل عرضه بیت کوین است. در مورد دلار می توان یقینا گفت این مقدار بسیار بیشتر است.
خب حالا ارزهای رمزنگاری واقعا ارز هستند؟
برداشت در این مورد آزاد است.
در حالی که بسیاری از ارائه دهندگان ارزهای رمزنگاری تلاش می کنند تا بتوان از توکن هایشان برای خرید چیزی استفاده کرد، برخی دیگر در حال ایجاد ارزهایی با عرضه محدود هستند تا به کاربران خود برای حفظ ارزش سرمایه شان کمک کنند.