ارزهای رمزنگاری چه مورد پذیرش دولت ها قرار بگیرند چه نگیرند، با اقدامات سختگیرانه آنها روبرو خواهند شد. در این مطلب دو سناریوی “ممنوع شدن ارز رمزنگاری توسط دولت ها” و ” پذیرش این صنعت توسط آنها” و عواقب آن را بررسی خواهیم کرد.
ممنوع شدن ارز رمزنگاری توسط دولت ها؟
بدترین حالت ممکن این که دولت ها ارز رمزنگاری را ممنوع می کنند. به گزارش خبرگزاری رویترز، این اتفاق به زودی ممکن است در هند رخ دهد. در گزارش این خبرگزاری آمده:
هند قانونی را برای منع استفاده از ارزهای رمزنگاری تدوین خواهد کرد و هر کسی را که ارزهای رمزنگاری را معامله یا نگهداری کند، جریمه خواهد کرد.
چنین اقدامی فراتر از اقدامات ایالات متحده است که شهروندان و ساکنان خود را ملزم به افشای مالکیت خود بر ارزهای رمزپایه می کند.
لایحه پیشنهادی هند (که هنوز به صورت قانون در نیامده) داشتن، صدور، استخراج، معامله و انتقال دارایی های رمزنگاری را جرم تلقی می کند. به طور خلاصه، داشتن بیت کوین و سایر ارزهای رمزنگاری در این کشور خلاف قانون است.
دلیل اول ممنوعیت ارزهای رمزنگاری
دلایل واضحی برای ممنوعیت ارزهای رمزنگاری توسط دولت ها وجود دارند. اولین دلیل این که به نظر می رسد ارزهای رمزنگاری متناسب با افرادی مانند فروشندگان مواد مخدر و تروریست هایی ساخته شده اند که قصد انجام تراکنش های غیر قانونی دارند. ممنوعیت ارزهای رمزنگاری جلوی تجارت مواد مخدر یا تروریسم را نخواهد گرفت، اما هیچ دولتی نمی خواهد که انجام چنین فعالیت هایی آسان باشد. ممنوع کردن ارزهای رمزنگاری زندگی را برای کسانی که می خواهند قانون را دور بزنند دشوارتر می کند.
گزارش اخیر آکادمی اوراق بهادار (Academy Securities) این دلایل را به شرح زیر خلاصه کرد:
این موضوع بیشتر مورد توجه خواهد گرفت چون کشورهایی مانند ترکیه سعی در سرکوب رفتارهای جنایتکارانه دارند و ایالات متحده آمریکا با مشکل چگونگی وضع تحریم های موثر در عصر ارزهای دیجیتال روبرو شده است. مالیات نیز مسئله دیگری است که به سرعت جلب توجه خواهد کرد.
فرقی نمی کند چه کسی ارزهای رمزنگاری را خریداری و نگهداری می کند، برخوردهای سختگیرانه از جانب دولت ها می توانند برای این صنعت فاجعه بار باشند.
دلیل دوم ممنوعیت ارزهای رمزنگاری
دومین دلیل و شاید مهمترین، این که دولت ها می خواهند مردم از پول رایج کشورشان استفاده کنند. این به خاطر حق الضرب (seigniorage) است. طبق تعریف ارائه شده در وب سایت اینوستوپدیا، seigniorage تفاوت بین ارزش اسمی پول و هزینه ضرب آن است. به عبارت دیگر، هزینه اقتصادی ضرب پول در یک کشور از ارزش مبادله واقعی آن کمتر است و به طور کلی این مابه التفاوت به دولت هایی تعلق می گیرد که پول را ضرب می کنند.
حق الضرب فقط در صورتی کارآمد است که مردم از پول ضرب شده توسط دولت ها استفاده کنند. البته، اگر گزینه های مناسب دیگری مانند بیت کوین وجود داشته باشند، احتمالا مردم دیگر از ارزهای کشور خود استفاده نخواهند کرد.
مسئله حق الضرب نه تنها در هند، بلکه در بسیاری از کشورها وجود دارد. بنابراین ممکن است که شاهد اعمال ممنوعیت از سوی سایر دولت ها نیز باشیم.
دولت ها ارز رمزنگاری را خواهند پذیرفت؟
چه اتفاقی رخ می دهد، اگر دولت ها به طور ناگهان بیت کوین و ارزهای رمزنگاری را بپذیرند؟ این می تواند مشکلاتی را برای این صنعت بوجود بیاورد.
حق با رونالد ریگان، از روسای جمهور سابق آمریکا، بود وقتی که گفت نه تا از وحشتناک ترین لغات در زبان انگلیسی عبارتند از: من از دولت هستم و برای کمک در اینجا هستم.
حالا تصور کنید که دولت ها شروع به استفاده از ارزهای رمزنگاری مانند بیت کوین کنند، چه اتفاقی رخ خواهد داد؟
تمایل عمومی سیاستمداران در سراسر جهان برای وضع مقررات سخت بر این صنعت را در نظر بگیرید. چه چیزی باعث می شود تا افراد فکر کنند که چنین اتفاقی برای ارزهای رمزگاری رخ نخواهد داد؟ اگر مقررات می توانند صنایع پویا و پرتحرک را فلج کنند، چرا این امر در مورد ارزهای رمزنگاری اتفاق نیفتد؟
تصور کنید که دولت ها از ارزهای رمزنگاری مالیات بگیرند. به طور معمول، سیاستمداران با وعده ارائه خدمات به مردم انتخاب می شوند و برای پرداخت هزینه های آن به راهی نیاز دارند. شاید آنها برای پوشش این هزینه ها مالیات سنگینی برای ارزهای رمزنگاری وضع کنند و از این رو سود نگهداری آنها را کاهش می دهند.
همه این مسائل دقیقا برعکس نظر بیشتر طرفداران بیت کوین و ارز رمزنگاری درباره پذیرش این صنعت توسط دولت ها هستند. این می تواند به این معنی باشد که پذیرش ارزهای رمزنگاری توسط دولت ها به اندازه ممنوع کردن آن مضر است.