خودپردازهای ارزهای رمزنگاری اغلب به عنوان روش مطمئنی برای بررسی این که آیا یک کشور پذیرای این فناوری جدید است یا خیر در نظر گرفته می شود. اگر چه کشور آمریکا با داشتن 2295 دستگاه خود پرداز ارزهای رمزنگاری در رتبه اول این کشورها قرار دارد، اما بهتر است نسبت تعداد دستگاه های خودپرداز به جمعیت هر کشور مقایسه شود.
در نتیجه این نوع بررسی جای تعجب نخواهد بود که کشورهای کوچک و کم جمعیتی مانند لیختن اشتاین و سان مارینو در رتبه های بالا قرار گیرند. در مورد سان مارینو کافی است که یک دستگاه خودپرداز دیگر داشته باشد تا در رتبه دوم جایگاه خود را محکم کند. با این حال تنها 6 کشور با جمعیت کمتر از یک میلیون نفر در لیست قرار می گیرند. اتریش با جمعیت حدود 9 میلیون نفر و داشتن 229 دستگاه خود پرداز در بین کشورهای بزرگتر و با جمعیت بیشتر در رتبه اول قرار دارد.
در مورد کشورهای مستعمره یا تحت حمایت مانند سنت کیتس و نویس یا آنگولا، آنها را به عنوان کشورهای مستقل در این آمار در نظر نگرفته اند، زیرا واقعا مستقل نیستند. این کشورها به کشورهای مطبوعه خود اضافه شده اند. این امر بدان معنی است که اگر چه این کشورها جمعیت کمی دارند، اما در این فهرست قرار نگرفته اند و به عنوان جمعیت کشورهایی مانند انگلیس در نظر گرفته شده اند.
همچنین اگر هنگ کنگ که یک منطقه ویژه اداری در چین است را به عنوان یک کشور مستقل در نظر بگیریم، می تواند با داشتن 28 دستگاه خودپرداز ارزهای رمزنگاری در بین 10 جایگاه برتر قرار گیرد.
اگر چه تعداد جمعیت پایین در بسیاری از این کشورها تصویر درستی از میزان پذیرش ارزهای رمزنگاری را ارائه نمی دهد، اما هنوز هم راه مناسبی برای بررسی میزان پذیرش در بسیاری از موارد است. بر این اساس کشوری مانند جیبوتی در رتبه بالاتری از بسیاری از کشورها مثل استرالیا قرار گرفته است.
در هر صورت تعداد دستگاه های خودپرداز ارزهای رمزنگاری در سراسر جهان مدام در حال رشد و افزایش است و کاربران از استفاده از این دستگاه ها لذت می برند. با این حال وضعیت قانون گذاری رمزنگاری به عنوان مانعی قابل توجه برای جلوگیری از رشد بیشتر این فناوری است.
بسیار عالی